Eg las denne boka i ei eller to økter. På eit vis er det Proust i miniatyr, men samtidig noko heilt anna. Det er ein prosatekst, men setningane kunne stått i nærast kva rekkefølge som helst. Édouard Levé skriv om seg sjølv, og berre unntaksvis er det fleire setningar som heng saman. Likevel går lesinga raskt, med ein slags rastlaus flyt. Han skriv om seg sjølv og sine særeigenheiter, og eg les meg sjølv inn i det han skildrar. Den er poetisk og humoristisk med ei dyster undertone. Eg skal ikkje sei for mykje.