Veslejenta kom attende etter å ha vore borte frå hunden i fire dagar. Ho synest han har blitt større, og han blir stadig tøffare. Han går til angrep både på større hundar og på leiker, og det ser ut til at han må bremsast litt. Eg er mest redd for at han skal bli pysete og sky, men det verkar det ikkje som om han har anlegg for. Han går gjerne tur, men vil helst gå på heimveg, ikkje forlate heimen. Dessutan kan han snuse i det uendelege på noko han finn i vegkanten. I Mjeltvika har han faste plassar der han drikk frå bekken og gneg på lyng. Han går gjerne langt, men eg ber han over brua og når vi kryssar hovudvegen. Det hender at han blir trøytt eller somlar så mykje at eg ber han berre for å få litt mosjon, men han blir sprekare for kvar dag som går.
I dag sat Veslejenta og eg og åt, då han plutseleg stod midt på kjøkengolvet. Då hadde den vesle fyren brote seg ut av inngjerdinga si og sprunge opp trappa til andre etasje. Ei stund etter hoppa han rett opp på salongbordet i stova.
Eg har meldt han på kvelpekurs - her trengst ein del kustus. ...
(Blogginnlegget er hentet fra
Ariel)
